Chronisch ziek en een kinderwens

Hoi! Het is al weer even geleden maar leuk dat je er weer bent. Het was wel weer eens tijd om  weer eens wat met jullie te delen. En gedeeld wordt er want dit is het eerste verhaal in een hele reeks van blogs die ik ga schrijven over MS en zwangerschap. Deze reeks zal uit verschillende blogs bestaan en gaan over mijn kinderwens en chronisch ziek zijn, hoe het is om zwanger te worden met MS, onze eerste echo, zwanger zijn met MS en uiteindelijk ook over de bevalling en het leven als mama met MS. Ik heb zoveel dingen in mijn hoofd en zoveel dingen die ik zou willen opschrijven en wil delen met jullie, dat ik nog niet precies weet waar het zal eindigen maar laten we beginnen bij het begin en dan zien we wel waar het eindigd :-). Dus als je na het lezen van deze eerste blog snakt naar meer, hou dan mijn instagram (@andreahofman) goed in de gaten, of laat je mailadres achter op deze pagina, want daar zal ik steeds laten weten als er een nieuw verhaal online komt!

Al zolang ik me kan herinneren weet ik dat ik mama wil worden. Waar sommige mensen pas later ‘rammelende eierstokken’ krijgen, en anderen deze wens helemaal niet hebben, wilde ik al mama worden toen ik zelf nog een kind was. Een ding wat echter voor mij vast stond was dat ik eerst alles ‘goed geregeld’ wilde hebben. Eerst lekker studeren, een stabiele relatie vinden en op deze manier aan de in mijn hoofd opgestelde voorwaarden voldoen voordat ik voor een kindje zou kunnen zorgen. Zo gezegd zo gedaan.

”

Ik had helemaal geen tijd om ziek te zijn, ik wilde helemaal niet ziek zijn, ik wilde gewoon normaal zijn!

Toen ik Wouter leerde kennen in 2009, was ik nog lekker aan het studeren. Er was totaal nog geen sprake van een gedeelde kinderwens, we waren jong en genoten van het leven. Tot dat mijn, nog geen half jaar nadat we ‘verkering’ hadden, gezondheid ineens achteruit ging. Mijn gehele verhaal over ‘hoe het begon’ met mijn diagnose MS kun je vinden in een eerdere blog (https://www.andreahofman.nl/ik-en-mijn-ms/). Maar ik ga er hier toch even kort op in. Ik kreeg vage klachten, een tintelende hand, even later ook tintelende benen en een tintelende buik. Het gevoel was weg, en het voelde alsof er iets niet goed zat. Via de huisarts ben ik gelukkig heel adequaat doorverwezen naar de neuroloog, waarna ik in de medische molen terecht kwam. MRI-scans, ruggenmergpuncties, nog meer scans, bloedonderzoek etc. Op 10 februari 2010 kwam toen het hoge woord eruit: ‘’mevrouw Hofman, u heeft Multiple Sclerosis’’. BAM. In mijn gezicht. 19 jaar, in de bloei van mijn leven, bezig met een dubbele studie, blij met mijn vriendje. Ik had helemaal geen tijd om ziek te zijn, ik wilde helemaal niet ziek zijn, ik wilde gewoon normaal zijn!

Ik weet nog goed dat in dat uitslag gesprek, de neuroloog heel direct en zakelijk vertelde wat er was gediagnosticeerd en wat dat inhield. Ik weet ook nog heel goed dat een van de eerste dingen die mijn vader vroeg was: ‘’kan ze ooit nog kinderen krijgen?’’. Hier was ik in mijn hoofd op dat moment natuurlijk totaal niet mee bezig, maar ja, stel je nou voor dat ik inderdaad geen kinderen meer zou kunnen krijgen? Terwijl ik al mijn hele leven mama wilde worden. Gelukkig was het antwoord van de neuroloog: ‘’jazeker kan dat, er is zelfs gebleken dat vrouwen met MS over het algemeen veel minder last hebben van de MS gedurende de zwangerschap.’’ Op zich natuurlijk heel mooi nieuws, maar toch. Ik ben ziek. Voor de rest van mijn leven. Hoe kan ik dan straks de mama zijn die ik wil zijn?

”

Wat echter constant aanwezig was tijdens al deze jaren, en wat ook steeds sterker werd, was het gevoel dat ik nog steeds dolgraag mama wilde worden.

Na dit gesprek ging ik met Wouter mee naar huis, zijn huis, waarna ik goed ziek werd. Alle spanning van de onderzoeken die ik de afgelopen maanden had gehad kwam eruit. Uiteindelijk zijn we opgehaald door Wouters ouders en heb ik daar nog een aantal dagen op bed gelegen en werd er goed voor me gezorgd. Ik kon alleen maar huilen en overgeven. Mijn wereld stortte in. Daarna ga je een gekke tijd tegemoet. Want ik was jong, ik had pas kort verkering met Wouter, we studeerden allebei nog fulltime, woonden op kamers. Hoe gingen we zorgen dat deze nieuwe ‘factor’ in onze levens zou gaan passen? Wilde Wouter wel een vriendinnetje die ziek was? Kon ik nog wel studeren? Hoe moest ik in hemelsnaam omgaan met het feit dat ik misschien straks niet meer alles zou kunnen?

Ook het hele acceptatieproces en de jaren die volgde op deze diagnose is iets voor een aparte blog. Wat echter constant aanwezig was tijdens al deze jaren, en wat ook steeds sterker werd, was het gevoel dat ik nog steeds dolgraag mama wilde worden. Wouter was mijn stabiele rots in de branding. We hielden van elkaar, hij liet zijn gevoel voor mij niet beïnvloeden door mijn diagnose. Samen vonden we onze weg. Maar het onderwerp ‘kinderen’ bleef spannend en werd niet veel besproken. Ik had ook wel wat anders aan mijn hoofd, want ik moest en zou mijn studie(s) nominaal afmaken, en een ‘gewoon’ leven leiden. Pas een jaar of 8 na mijn diagnose lukte het om mijn diagnose echt te leren accepteren met behulp van een revalidatietraject in het ziekenhuis. Ik leerde mijn leven aanpassen, ik leerde luisteren naar mijn lijf en daarop in te spelen. Inmiddels was Wouter aan het werk, ik bezig met een masteropleiding, hadden we een fijn huis, een hond, zijn we gelukkig met elkaar en probeerden we er elke dag weer het beste van te maken. En ja, toen was er weer ruimte voor die o zo aanwezige kinderwens in mijn hoofd.

”

Zoveel angsten en twijfels waren over de jaren echter ontstaan. Want wat nou als mijn MS slechter wordt en ik niet in staat ben om voor een kindje te zorgen, hoe gaan we dat doen?

Zoveel angsten en twijfels waren over de jaren echter ontstaan. Want wat nou als mijn MS slechter wordt en ik niet in staat ben om voor een kindje te zorgen, hoe gaan we dat doen? Moet Wouter dan de zorg op zich nemen, voor het kindje en voor mij? Terwijl hij gewoon fulltime werkt. Hoe gaan we het regelen? Wat voor vangnet hebben we? Wat zijn de opties? Kan ik wel de moeder zijn die ik wil zijn? Kan ik wel een goede moeder zijn?

Dit is een kleine greep uit de vragen die ontstonden en waar we eigenlijk steeds geen antwoord op konden geven. Anderzijds worstelde ik erg met de gedachte, dat ik liever eerder dan later zou willen beginnen met kinderen, want ja ‘nu voel ik me nog goed’ en nu ‘kan ik nog bijna alles’. Maarja, die gedachte werd al snel weer gevolgd door de eerder benoemde vragen. En we liepen hier steeds weer in vast, schoven het voor ons uit, vonden het spannend en eng. Toch kwam het steeds wat vaker ter sprake en begin 2019 besloten we het weer eens met de neuroloog te bespreken.

Want wat zijn nou precies de scenario’s? Wat zijn de ervaringen van anderen met MS en kinderen, wat adviseerde de neuroloog ons? Na dit gesprek waren we weer wat beter geïnformeerd, en hadden we weer het een en ander om over na te denken. De vragen bleven echter bestaan, en er kwamen ook nieuwe vragen en zorgen bij, namelijk hoe gaan we dat doen met mijn medicatie? Ik praatte met veel mensen, we praatten veel met elkaar en lieten het af en toe weer even rusten. En rond mei 2019 hakten we de knoop door. We gaan ervoor! Wat er ook op ons pad gaat komen, wij kunnen dit. En als we het niet alleen kunnen, vragen we hulp! Wij willen namelijk dolgraag papa en mama worden, en daarom gaan we nu proberen te kijken naar de mogelijkheden en denken in oplossingen, in plaats van te blijven hangen in angsten en beperkingen!

Herkennen jullie deze angsten en gedachten over het zwanger worden terwijl je chronisch ziek bent? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Ik zou het super leuk vinden als je een reactie achterlaat! Hier of onder mijn post op instagram / facebook!

Mijn volgende blog zal hierover verder gaan, en vooral ingaan op het zwanger raken in combinatie met mijn medicatie en het proces daaraan voorafgaand! Ik hoop je dan weer terug te zien hier op mijn site!