Na een poosje radiostilte ben ik er weer. Ik heb steeds zoveel ideeën en inspiratie voor mijn blogs, maar dan voelt het toch weer allemaal te druk en te groot. Te druk fysiek gezien, maar ook in mijn hoofd, en dan komt het er niet van. Maar jullie zijn inmiddels wel van me gewend dat ik er soms wat frequenter ben dan andere keren, dus het is wat het is!
Hoi, leuk dat je er weer bent!
”
”Hoe gaat het met je?”
Dat is een normale vraag, die (denk ik) heel regelmatig aan je gesteld wordt. Hoe geef jij er antwoord op? Zeg je: ”ja het gaat goed hoor”, of zeg je: ”mwoa niet zo goed, maar ja…”, of misschien wel: ”ja, zo zijn gangetje…” Er zijn natuurlijk heel veel mogelijkheden, en alles is goed. Maar ik merk de laatste dagen bij mezelf een gevoel ontstaan dat ik gewoon oprecht niet weet hoe ik deze vraag moet beantwoorden. ”Hoe gaat het met je?”, het klinkt zo simpel. Maar ik vind het zo lastig.
Het gaat namelijk niet goed. Even helemaal niet goed. Al vanaf januari speelt mijn MS weer op. Twee flinke ‘schubs’ (terugvallen) heb ik achter elkaar gehad. Met veel verschillende klachten, o.a. veel (zenuw)pijn, pijn en krachtverlies in linkerbeen waardoor ik slecht kan lopen, heel erg weinig energie, cognitieve problemen etc. Achteraf gezien denk ik dat het de meest heftige terugvallen zijn geweest in de afgelopen 11 jaar dat ik de diagnose heb. Ik heb twee prednison stootkuren achter elkaar gehad en ook dat heeft er behoorlijk ingehakt. Op de verschillende MRI-scans die zijn gemaakt is te zien dat er zowel in mijn hersenen als in mijn hersenstam meerdere actieve ontstekingsplekken te zien zijn. De MS is er, de MS is actief, en ik voel angst, onzekerheid, pijn. Het gaat niet goed.
Maar als me wordt gevraagd hoe het met me gaat weet ik niet goed wat te antwoorden. Ik voel me nu al zoals ik hierboven beschrijf sinds januari, en echt beter gaat het nog niet. Maarja, ga ik dan elke keer als iemand mij vraagt hoe het gaat, het hele verhaal vertellen? Wat levert dat me op? En zit de ander daar wel op te wachten? En wat is het hele verhaal eigenlijk? Want eigenlijk zijn de klachten die nu echt alweer een paar maanden aanhouden / opspelen een beetje mijn nieuwe normaal geworden. Dus ja, ”het gaat wel”.
”
Het is mijn nieuwe normaal.
Ik ben van mezelf een echte raspositivo, die altijd probeert overal iets moois / positiefs in te zien. Wat heel vaak heel fijn is. Want het werkt voor mij oprecht beter om positief in het leven te staan, dan steeds overal zo zwaar aan te wegen en continu te praten over wat er allemaal niet goed gaat. Maar er is natuurlijk ergens een grens. Een grens tussen positief zijn en bagatelliseren. Een grens tussen positief zijn en mijn echte emoties / gevoelens wegstoppen. Verdoven. Vluchten.
Dankzij ‘mijn nieuwe normaal’ wordt die grens ineens nog vager.
Want hoe voel ik me nou echt? Mogen mijn emoties en gevoelens er wel zijn? Of stop ik die nu ook maar weg, wanneer ik de vraag wil beantwoorden. Ik vind het gewoon echt lastig en bij het schrijven van dit stuk voel ik veel emoties naar boven komen. Verdriet, onmacht, frustratie. Maar toch, als iemand me nu zou vragen hoe het met me gaat? Dan wordt het denk ik toch maar weer een: ”ja het gaat wel hoor, en met jou?”
Herken jij deze struggle? Het ontstaan van een ‘nieuw normaal’, terwijl het eigenlijk helemaal niet zo normaal is? Hoe geef jij antwoord op de vraag: ”Hoe is het met je?”
Laat je het me weten? Ik vind het leuk om jullie reacties te lezen!
”Dan wordt het denk ik toch maar weer een: ''ja het gaat wel hoor, en met jou?''